Hiçbir yere ölesiye ait olmadan
Sırtında evini taşıyan kaplumbağa süratinde
Gitmeliyim
Şanlı umutsuzluğun bittiği
Cılız umudun yeşerdiği zaman

Geride kalmalı
Şiire benzeyen kelimelerim
Ahenksiz renk cümbüşleri olan tablolarım
Kendimden kaçarken sığındığım

Elimi attığım her kitapta
Aklıma ve dahi kalbime çöreklenen dönülemeyecek anılar
Çemberlitaş’tan geçerken gelen anason kokusu
Yıllardır düzensiz bir düzeni olan Beyazıt Meydanı
Şehirden uzak şehirde ki evim
Ve evimin önünde ki lisem
Bütün kavgalarımı verdikten sonra sığındığım yatağım
Geride kalmalı

Gitmeliyim
Sonu, sonsuzluğa uzanan yola
Nil’e bırakılan Musa gibi.